کنم من مغز خود را شش پاره                      فرستانم به هر سرای تازه

  دگر باره امید بر من آید                                خبر از آن ندیمان سر آید

شروع کردن بگفتن درد و دل باز                    گرفت آتش مرا از حرف آن راز

بگفتم من به این شش تن جاوید                  کنید خود را به یک در سر بجایید

چون آنان کردن آن کاری که گفتم                      نفهمیدم چه شد اسرار بردم

 بدیدم من بهشتم بر کف افتاد                   کشیدم شاد آهی از اینکه رخ داد

  جهنم باز شد بر روی جانم                         ز خوشحالی پریدم از مکانم

چه سوزی چه غمی چه آتشی بود               چه نوری چه یقینی باوری بود

شد اینک بر دلم سرای دوزخ                     نمادینش کنم بر یاده دوزخ

نخواهم من بهشت بی زخم کاری                   نمیخواهم بهشتی از ندانی

درستست در بهشت بودم                           به راه راحتی در خفت بودم

ولی بی درد و بی احساس سوختم من       ازین در جهل فرو رفتن به صد من

شمارم یک به یک بر دل یکایک                دوزخان را میکشم بر این لب پیک

که گر آمد بهشتم سوی من باز               شدم باز بی خبر از فکر و از راز

بهشتی از جهالت پیشم افتاد                به رنگش برد از یادم آنچه رخ داد

چشم بر جام می افتد به یکبار               زنم بر پیک لبم را من به تکرار

به سوزد پس لبم از سوزه دوزخ                 رسد بر یاد من آن آه در یخ 

کنم نعره برارم آه جان سوز                     که یادم آمده یک جا به این  روز

به فردا گر رسد چیزی نماند                     از آن شش تن دگر فهمی نماند